Το παράλογο των εκλογών ...

Του ΦΩΝΤΑ ΧΗΤΑ

Τον Σεπτέμβρη του 2007, ο Κώστας Καραμανλής και οι συνεργάτες του, επινόησαν την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, λίγο αφού η Ελλάδα προσπαθούσε να συνέλθει από τον όλεθρο των πυρκαγιών του Αυγούστου – κυρίως – στην Ηλεία, που άφησε πίσω του δεκάδες νεκρούς …

Αποδείχθηκε ότι ως επιλογή τακτικής ήταν μεν σωστή, αφού του έδωσε σχεδόν άνετα μια δεύτερη 4ετία στο πιάτο, πλην όμως η μετέπειτα ανάγνωση και εξέλιξη των πραγμάτων, κάθε άλλο παρά δικαίωσε τους εμπνευστές της. Δυο χρόνια μετά, οι ίδιοι, τα μάζευαν και δραπέτευαν από το πλοίο που βούλιαζε …

Τον Γενάρη του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας που – παρεμπιμπτόντως – επιμόνως έχει αποφύγει να κριτικάρει τον πρώην πρωθυπουργό, από το 2009 μέχρι και σήμερα, εκλέχθηκε στο όνομα της αλλαγής πορείας στην μνημονιακή Ελλάδα.

Πέρα από τα συνθήματα και τα Μνημόνια που θα γινόταν σκόνη και θρύψαλα με ένα νόμο και ένα άρθρο, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς θέλησε να κάνει η κυβέρνηση του ως τον περασμένο Ιούνη. Ήταν άλλωστε αυτή η ανακολουθία λόγων και πράξεων που οδήγησε σε … τοίχο και το περίφημο Δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, όπου ο λαός κλήθηκε να απαντήσει με ένα «Ναι» και ένα «Όχι», στα αδιέξοδα της πολιτικής πρακτικής του.

Η εξέλιξη γνωστή, στο θέατρο του παραλόγου που έζησε η χώρα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Οι μνημονιακοί του χτες, ψήφιζαν με τα δυο τους χέρια το 3^ο και επαχθέστερο Μνημόνιο, σχηματίζοντας την κατάλληλη πλειοψηφία στη Βουλή μαζί με τον κύριο εκφραστή του αντιμνημονιακού αγώνα στη χώρα, πρωθυπουργού της πια, εκείνου δηλαδή που είχε βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του …

Κι αφού όλα έγιναν κατά τις επιταγές, διαπιστώθηκε και η αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας, αφορμή για να πάμε στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη.

Αμφιβάλω αν, το εκλογικό σώμα, έχει ζήσει ανάλογο παράλογο προεκλογικό σκηνικό ως τώρα, στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Ζητείται η ψήφος του ελληνικού λαού, από εκείνους που υποτίθεται διαφωνούν πολιτικά, αλλά που – πρόσφατα – ψήφισαν μαζί στη Βουλή το νέο Μνημόνιο, το οποίο και θα κληθούν να εφαρμόσουν την επαύριο των εκλογών, συνεργαζόμενοι μεταξύ τους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο …

Ζητούμενο έγινε πλέον ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο σχηματισμό κυβέρνησης, πως θα συμπληρωθεί η πολιτική της … τρίλιζα και όχι ασφαλώς η πρόταση διεξόδου από τον πλήρες αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα.

Γι αυτό και η απάθεια αλλά και σύγχιση του κόσμου είναι εμφανής, γι αυτό και σ’ αυτές τις εκλογές δεν διακυβεύεται κανένα μέλλον της χώρας, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στη  εντατική …

Ως μέσο αποσυμπίεσης του κόσμου ενδεχομένως να λειτουργήσουν πρόσκαιρα. Γρήγορα όμως θα αποτελέσουν παρελθόν στη συνείδηση και την … τσέπη του, όταν και θα κληθεί αυτός για το λογαριασμό των επιλογών που προηγήθηκαν …

Το Όχι που δεν είπαμε ...

Στο πρόσταγμα της μητέρας - πατρίδας, χιλιάδες ελληνόπουλα πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους στα βουνά της Ηπείρου, όταν απειλήθηκε η ακεραιότητα της Ελλάδας από τους Μελανοχίτωνες φασίστες του Μουσολίνι.
Λίγους μήνες αργότερα το ίδιο έγινε και με τις ορδές των Ναζί στα βόρεια σύνορα μας, πριν επέλθει η Κατοχή.
Η Εθνική μας Αντίσταση (1941-44), όπως και η αντίστοιχη των Σέρβων, θύμιζαν στον επίσης δοκιμαζόμενο κόσμο της κατεχόμενης Ευρώπης, ότι υπάρχει ελπίδα.
Ο Εμφύλιος που... ακολούθησε δημιούργησε τις δύο Ελλάδες. Εκείνη των "νικητών", όπου οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες βρήκαν εύφορη γη για δράση και κοινωνική καταξίωση κι αυτή των "ηττημένων" αγωνιστών που διώχθηκε το φρόνημα και οι ιδέες τους. Μαζί και εκείνων των φιλελεύθερων πολιτών που αποκλήθηκαν "συνοδοιπόροι" τους. Η Ελλάδα των κοινωνικών φρονημάτων ...
Η Μεταπολίτευση του 1974 και πολύ περισσότερο και ουσιαστικότερα η Αλλαγή του 1981, έδωσε το δικαίωμα στην άλλη Ελλάδα να ανασάνει και να νιώσει ότι έχει κι αυτή δικαιώματα στη ζωή ...
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση το 2008, έφερε και στη χώρα μας, από τους αδύναμους άλλωστε κρίκους του καπιταλιστικού συστήματος, στο όνομα των Μνημονίων, την ισοπέδωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων πολιτών, αύξησε δραματικά την κοινωνία των μη εχόντων.
Όχι, δεν είχαμε την αντίσταση που έπρεπε, ως παρακαταθήκη αν θέλετε στην Αντίσταση των πατεράδων και παππούδων μας στους Ναζί και τους Μελανοχίτωνες. Τότε ήταν αυτοί με τη στρατιωτική τους μπότα, σήμερα οι "αγορές" και οι πολιτικοί εκφραστές τους ...
ΥΓ: Μαζί με τους πανηγυρισμούς μας για το "Όχι" του '40, μη ξεχάσουμε να το γλεντήσουμε και με τα αποτελέσματα των ... Stress Tests των Τραπεζιτών μας που κοκορεύονται για την "επιτυχία" τους με τα λεφτά που φορτώθηκαν στις πλάτες μας και στις γενιές που ακολουθούν ...

Οι ιπποκόμοι και η άλλη Αριστερά

Του Φώντα Χήτα

Είπε και ανακοίνωσε πολλά ενδιαφέροντα ο Αλέξης Τσίπρας στην πρόσφατη παρουσία του στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ρωτήθηκε, στην καθιερωμένη Συνέντευξη Τύπου και για τον Κώστα Καραμανλή. Απάντησε λιτά και προσπέρασε την … πεπονόφλουδα περί Προεδρίας της Δημοκρατίας …

Είχε την ευκαιρία πάντως να κάνει την αναφορά του για το τι ακριβώς σηματοδοτεί το ενδεχόμενο ο … Βούδας της Ραφήνας να επανακάμψει στην πολιτική σκηνή του τόπου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν το έπραξε κι αυτός ξέρει το γιατί …

Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να γυρίσουμε το ρολόι της πολιτικής ιστορίας πίσω, στην αρχή της Μεταπολίτευσης για παράδειγμα, ώστε να διαπιστώσουμε την κοινή συνισταμένη ως προς τον πολιτικό τρόπο αντιμετώπισης της Καραμανλικής Δεξιάς  από την Αριστερά, κυρίως τη λεγόμενη ανανεωτική, την πέραν των ορίων του – τότε – ΠΑΣΟΚ.

Συνισταμένη που αποδεικνύει ότι, αυτή η Αριστερά πάντοτε είχε πρόβλημα να τεθεί απέναντι στον γέρο Καραμανλή αρχικά και μετά από χρόνια στον ανεψιό του.

Τότε που, ο Μίκης Θεοδωράκης δήλωνε «Καραμανλής ή τανκς» στις εκλογές του ’74, το πραξικόπημα του ’67 χαρακτηριζόταν «στιγμιαίο» και τα «σταγονίδια» παρέμειναν σε όλο τον κρατικό μηχανισμό.

Τότε, που ο Λεωνίδας Κύρκος είχε πρόβλημα με τον Αντρέα και όχι με τα πανηγύρια του Καραμανλή με τον Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, για την ένταξη στην ΕΟΚ.

Τότε που ενοχλούσε η «κλοπή» των ιδεών και συνθημάτων της Αριστεράς, όχι όμως το ίδιο και το «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Τότε που ήταν προτιμητέα η συμμαχία με τον … διάολο, παρά η απλή αναλογική του 1989…

Σήμερα που, ο Αλέξης Τσίπρας και όχι μόνον, εξακολουθεί να εθελοτυφλεί για το ρόλο του Κώστα Καραμανλή και την εγκληματική πολιτική των κυβερνήσεων του στην εκδήλωση της κρίσης το 2008 και την έκρηξη της το 2009.

Σήμερα που, αποσιωπώνται κρίσιμα δεδομένα, αποκρύπτονται συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές και εμφανίζεται η χρεοκοπία της χώρας και η δυστυχία της κοινωνίας μας να έχουν αφετηρία προερχόμενη από πολιτική λοβοτομή μετά το 2009…

Πιθανόν η επικοινωνιακή προσέγγιση της διαμορφούμενης πολιτικής κατάστασης να επηρεάζει την έκφραση  λόγου στον  ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται για την διακυβέρνηση της χώρας.

Εθνικό, Πατριωτικό, Δημοκρατικό και Προοδευτικό  Μέτωπο όμως δημιουργείται και σφυρηλατείται, απέναντι στους ιπποκόμους του νεοφιλελευθερισμού,  όταν ο λόγος σου είναι ευθύς και  η ανάγνωση της πολιτικής ιστορίας γίνεται χωρίς υστερόγραφα και υπεκφυγές…

Οι έκπληκτοι διώκτες των νεοφασιστών …

Του Φώντα Χήτα

Ο κουρνιαχτός δε λέει να καθίσει, όσο και τα συστημικά ΜΜΕ συνεχίζουν εργολαβικά την υπεράσπιση της Δημοκρατίας μας, αλλά υπάρχει και η ουσία ...

Με πανηγυρικό και χολυγουντιανό τρόπο, ξεδιπλώνονται οι πληροφορίες, οι εικόνες και οι αποκαλύψεις, από ένα ολόκληρο σύστημα που το προηγούμενο διάστημα, ουσιαστικά αδιαφορούσε για το γιγάντωμα των νεοφασιστών στην χώρα μας, αν δεν φρόντιζε να ρίχνει λίπασμα στο χωράφι τους …

Ξαφνικά μένουν έκθαμβοι, οι αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης - μαζί τους φυσικά και εμείς - για το εύρος των εγκληματικών πράξεων και δράσεων από όλον αυτόν τον εσμό που ενδύθηκε πολιτικό μανδύα στις εκλογές του 2012 και στρογγυλοκάθισε στο Κοινοβούλιο.

Η εκτελεστική και δικαστική εξουσία, τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι μυαλοπώληδες τους, φοράνε τις πανοπλίες τους και αναλαμβάνουν να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία από την πολιτική ζωή της χώρας.

Αίφνης, όλοι αυτοί, ανακαλύπτουν ότι το τέρας παραμεγάλωσε, από την τροφή που του ρίξανε …

Αίφνης, ανακαλύπτουν ότι στέλνοντας στη στενή ένα μέρος των πρωταγωνιστών της ακροδεξιάς και φασιστικής λαίλαπας στην Ελλάδα, τυλίγοντας σε κόλλες δικαστικών χαρτιών συνολικά το μόρφωμα που σήμερα εκφράζεται από την Χρυσή Αυγή, πετυχαίνουν με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια …

Από τη μια, ξεμπερδεύουν ίσως από την απειλή στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (Δημοτικές / Περιφερειακές, Ευρωεκλογές, Βουλευτικές) και από την άλλη εμφανίζονται να προασπίζονται τα ιερά και όσια της Δημοκρατίας μας, ασχέτως αν οι ίδιοι την έχουν ήδη ποδοπατήσει …

Όμως, θα ήταν όλα τόσο απλά, αν δεν ήταν συνάμα και πολυπλοκότερα.

Αν στα ύστερα του μυαλού τους, έχουν αποκλειστικά και μόνον την επικοινωνιακή αξιοποίηση της αντιφασιστικής εκστρατείας τους, με απώτερο στόχο να καρπωθούν και να πετάξουν με την ευκαιρία την μπάλα στην εξέδρα, το φίδι εύκολα εκκολάπτει ξανά τα αυγά του …

Αν στα ύστερα του μυαλού τους, ελλοχεύουν όσα ανόητα και προκλητικά πρόβαλαν δειλά, δειλά, περί συνεργασίας με τα σοβαρά… χρυσά αυγά, τότε η κλώσα τους μπορεί να γεννήσει όσα ακριβώς χρειάζονται …

Αν στα ύστερα του μυαλού τους, υπάρχει η εντύπωση ότι ο φασισμός στην Ελλάδα, κατατροπώνεται από τα πάνω, χωρίς ταυτόχρονα την εξάλειψη των αιτιών που τον δημιουργούν και ενδυναμώνουν, τότε αυτή η πολιτική σχολή σκέψης, ναι, είναι επικίνδυνη για τον τόπο.

Η Δημοκρατία όντως δεν φυλακίζει τις ιδέες, δεν τις καταδιώκει, από τη στιγμή που η ίδια δεν είναι ελλειμματική, δεν παραμορφώνει τις αξίες της, δεν φαλκιδεύεται.

Η υπεράσπιση της δε, είναι υποχρέωση και καθήκον της ίδιας της κοινωνίας και όχι μικροπολιτικό παιχνίδι στα χέρια των κατά καιρούς επιβητόρων της …

 

Το μάντρωμα στη στάνη …

 

Το περίφημο σύνθημα του '74 "Καραμανλής ή τανκς", οδήγησε – μεταξύ των άλλων - και στον χαρακτηρισμό του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, ως "στιγμιαίου", με όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν για την αποχουντοποίηση του δημόσιου βίου.

Η "ανακάλυψη" της επικινδυνότητας του φασιστικού μορφώματος των Χρυσών Αυγών, από ένα ολόκληρο σύστημα που το εξέθρεψε, το ανέδειξε και το εγκατέστησε, δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα αποχαύνωση της κοινωνίας και τρομοκράτηση των "φιλήσυχων και νοικοκυραίων" αυτού του τόπου, με προφανή σκοπό το μάντρωμα στη στάνη ...

Για τον κοινό νου και την κοινή λογική, τα παιχνίδια αυτά, αγγίζουν μεν τα όρια του φαιδρού, αλλά παρόλα αυτά είναι υπαρκτά και ξεδιπλώνονται με μαεστρία ...

Η Δημοκρατία, εν τέλει, προστατεύεται από τους ίδιους τους δημοκρατικούς πολίτες που σκοπό έχουν από κολοβή που είναι  να την αποδώσουν υγιή και προς το συμφέρον του Λαού και μόνον.

ΥΓ: Σωστά αναφέρουν οι νέοι "σωτήρες" του Έθνους, ότι τα πραξικοπήματα δεν προαναγγέλλονται. Έτσι έπραξαν και οι στρατηγοί την Άνοιξη του '67 και τους πρόλαβαν οι λοχαγοί ...

Περί «Βλαχοδημάρχων»

Από το Αντάμωμα των Βλάχων το 2011 στο Μέτσοβο (Χορευτικό Πολιτιστικού Συλλόγου Ανηλίου)

 

H δήλωση του Αλέξη Τσίπρα για τους «βλαχοδημάρχους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ», ευαισθητοποίησε τα αντανακλαστικά μιας σειράς εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και όσων κατά περίσταση δηλώνουν Βλάχοι, πέραν φυσικά εκείνου του πολιτικού συστήματος που, βρήκε την ευκαιρία – έτσι νόμισε τουλάχιστον – να την αξιοποιήσει αναλόγως.

Ανάμεσα στα άλλα, περισπούδαστη αλήθεια, ήταν και η παρέμβαση του Δημάρχου Μετσόβου Νίκου Τσομπίκου, υπεραμυνόμενου της σύγχρονης Μητρόπολης των Βλάχων, των «ιερών και οσίων» τους.

Όμως, η συζήτηση για τους Βλάχους, δεν είναι ζήτημα «κατ’ αποκοπή», ούτε προσαρμοζόμενη σε καλούπια πολιτικών αντιπαραθέσεων και πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η συζήτηση θα είχε νόημα αν, για παράδειγμα, εννοούσαμε ότι απαιτείται να βρούμε τρόπους σωτηρίας της βλάχικης γλώσσας και όχι του «ιδιώματος» που αρέσκονται να λένε όσοι αυτοπροβάλλονται ως ιεραπόστολοι των Βλάχων.

Θα είχε νόημα αν, εννοούσαμε στην πράξη την διατήρηση της πολιτιστικής τους ταυτότητας και όχι απλά του φολκλόρ, της μουσικής τους ιστορίας, της ανάδειξης της ιστορικής τους διαδρομής χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς φτιασιδώματα, αλλά με σεβασμό και ερευνητικό ενδιαφέρον στην πορεία των αιώνων.

Οι Βλάχοι μεγαλούργησαν τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και τον ευρύτερο βαλκανικό. Οι Έλληνες Βλάχοι, αποτέλεσαν τον βασικό κορμό πάνω στον οποίο βασίστηκε το χτίσιμο του Ελληνικού Έθνους. Η ιστορία άλλωστε το αποδεικνύει διαχρονικά.

Επομένως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ούτε με την ιστορική τους διαδρομή, ούτε με τη συνεισφορά τους, πνευματική, πολιτισμική, εθνική.

Η ίδια η ταυτότητα των Βλάχων αναδεικνύεται, εν τέλει, μέσα στη σύγχρονη κοινωνία μας, με τις συμπεριφορές και πρακτικές που εφαρμόζονται .

Ο όρος «βλάχος» άλλωστε, χρησιμοποιήθηκε πάντοτε από ημιμαθείς διαμορφωτές της κοινής γνώμης, υπηρέτες ενός συστήματος που συνθλίβει την ιδιαιτερότητα και αγνοεί την Ιστορία,  ως συνώνυμος του Έλληνα χωριάτη.

Ο Βλάχος είναι μεγάλος και τρανός όταν χρησιμοποιείται αναλόγως και «μουσειακό είδος» υπό εξαφάνιση όταν η συζήτηση εμβαθύνει, στην ιστορική του διαδρομή, τη γλώσσα και τις πολιτισμικές του αξίες.

Οι «Βλαχοδήμαρχοι» συνεπώς, έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται και να εξανίστανται όταν τους προσδιορίζουν με τρόπο που απαξιώνει την καταγωγή και όχι τη συμπεριφορά και την πολιτική πρακτική τους.

Έχουν όμως και την ίδια υποχρέωση να είναι και Βλάχοι, εκτός από Δήμαρχοι, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον δικό τους αγώνα ώστε αφενός η Ιστορία να μην παραχαράσσεται και αφετέρου να προστατεύεται στην πράξη.

Τα λοιπά, είναι για εσωτερική κατανάλωση…

Πεσκέσι τα ιερά και όσια

Το δίδυμο της Νέας Ελλάδας ...

 

Το 1986, ο μήνας του μέλιτος ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς, έμπαινε σε περιπέτειες με την απόφαση της δεύτερης να μην στηρίξει στον Β’ Γύρο των Δημοτικών εκλογών τους υποψήφιους του Κινήματος σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά.

Απόρροια της απόφασης αυτής, ήταν η εκλογή των Μιλτιάδη Έβερτ, Σωτήρη Κούβελα και Ανδρέα Ανδριανόπουλου αντίστοιχα. Ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει.

Η ρήξη, επιβεβαιώθηκε τρία χρόνια μετά, όταν Μητσοτάκης και παραδοσιακή Αριστερά, συμφώνησαν να τελειώσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, να αποδομήσουν και να τεμαχίσουν το ΠΑΣΟΚ που συμπλήρωνε 8 χρόνια στην εξουσία.

Ήταν η περίοδος, γνωστή και ως «βρώμικο ‘89», που έστειλε τον Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο, έφερε τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και ακολούθως την οικουμενική Ζολώτα, αλλά και τον αρχιερέα της αποστασίας του ’65 στην πρωθυπουργία τον Απρίλη του ’90.

Το ταμείο δεν βγήκε όμως στους υπολογισμούς τους. Μπορεί ο Κατσίκης να έδωσε τη δεδηλωμένη των «151» στη Βουλή, όμως ο ταλαιπωρημένος με την υγεία του και τα προσωπικά του Ανδρέας, παρέμεινε όρθιος, απλά και μόνον με την αύρα που εξέπεμπε στον κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης.

 Η απάντηση ήλθε μόλις 4 χρόνια μετά (1993) με τη θριαμβευτική επάνοδο του.

Κοινή συνισταμένη όλης αυτής της πορείας, από το 1986 και μέχρι το 1993, παρά το διαζύγιο των ηγεσιών, ήταν ότι ποτέ δεν κόπηκαν οι δεσμοί και η όσμωση με τον κόσμο που ακολουθούσε την παραδοσιακή Αριστερά.

Μπορεί αυτές να κρατούσαν τα καραούλια τους, πλην όμως ουδέποτε υψώθηκαν τείχη ιδεολογικά, το τιμόνι δεν έστριψε, η πλάτη δεν γύρισε σε έναν κόσμο με κοινούς τόπους, κοινές διαδρομές.

Αυτό ήταν που, εκτός των άλλων, ξανάδωσε στο ΠΑΣΟΚ κυρίαρχο ρόλο το 1993, όταν κατάφερε να επαναπατρίσει κόσμο που του είχε φύγει σε άλλες πολιτείες, λίγο πριν και μετά το ’89.

Είκοσι χρόνια μετά (2013) ότι έχει απομείνει από αυτό που κάποτε ήταν Κίνημα, με τις ιδεολογικές και αξιακές του αρχές να έχουν πάει περίπατο, το γκρουπούσκουλο Βενιζέλου που διαχειρίζεται τις τύχες του, συνειδητά ακολουθεί δρόμο χωρίς επιστροφή.

Ναι, το 2010, επιλέχθηκε η ένταξη στο πρώτο Μνημόνιο ως μοναδική λύση σωτηρίας της χώρας. Οι προφήτες, ακολούθησαν …

Ναι, το 2010, θεωρήθηκε ότι έφτασε η στιγμή να προχωρήσουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, στο γερασμένο μεταπολιτευτικό Κράτος. Ελάχιστοι το πίστεψαν, ακόμη λιγότεροι στήριξαν την επιλογή.

Ναι, το 2010, το ΠΑΣΟΚ έδειχνε να βολοδέρνει ιδεολογικά, έχασε τον προσανατολισμό του, εντάχθηκε και έγινε μέρος του συστήματος που άνοιξε τις δαγκάνες του για να το καταπνίξει …

Δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 2009, η πορεία ανακόπηκε ανορθόδοξα και ετερόκλητα. Η Τροία έπεσε κυρίως από μέσα, με τα γεγονότα του Οκτωβρίου. Η ιστορία τα κατέγραψε …

Ο Παπανδρέου τζούνιορ παρελθόν, μα ο κυβερνητισμός του ΠΑΣΟΚ πανταχού παρών. Πλήρης ιδεολογικός απογαλακτισμός, τακτικισμός και ταύτιση με την τρόικα εσωτερικού, που διαμορφώνει αργά και σταθερά την επόμενη ημέρα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.

Τα Μνημόνια δεν έφυγαν, δεν «επαναδιαπραγματεύτηκαν», παρέα με εκείνον (Σαμαράς) που άλλαξε την προβιά του εν μια νυκτί …

Η Ελλάδα χώθηκε ακόμη πιο βαθειά, οι πολίτες της εξουθενώθηκαν, έγιναν «γουρούνια στο σακί», για τους μεταπράτες της δημόσιας περιουσίας της, η «μπότα» των οικονομικών κατακτητών της, ακούγεται πλέον ξεκάθαρα από άκρη σ’ άκρη της ελληνικής επικράτειας.

Το τοπίο πλέον ξεκαθαρίζει. Η Δεξιά, με τον ακροδεξιό της βραχίονα κοινωνικό μπαμπούλα, φέρνει στην αγκαλιά της νέους παίκτες, από τη δεξαμενή της άλλοτε κραταιάς Δημοκρατικής Παράταξης.

Το κόμμα Βενιζέλου, όταν δεν επιχαίρει για την Αντιπροεδρία και το υπουργιλίκι του επικεφαλής του, τη «σωτηρία της χώρας»,  συνεχίζει να αφυδατώνεται, να πιάνει τα ντουφέκια με τον κόσμο και τις ηγεσίες της Αριστεράς, να ταυτίζεται απόλυτα ιδεολογικά με τον νεοφιλελευθερισμό και τους εκφραστές του.

Γι αυτό και δεν έχει τύχη σ’ αυτή του την πορεία. Γι αυτό και θα το καταβροχθίσουν, ότι έχει απομείνει, οι αυθεντικοί ιδεολογικοί παίκτες, γι αυτό και δεν μπορεί να συνεχίσει να κουβαλά μια ιστορική διαδρομή που δεν του ανήκει πλέον και την διαπραγματεύεται αντί πινακίων φακής …

Όχι, το Κίνημα που γνωρίζαμε δεν υπάρχει. Ο κόσμος του σκόρπισε, ο περισσότερος ιδιωτεύει αποκαμωμένος και απογοητευμένος.

Είναι ο ίδιος κόσμος που οφείλει αφενός να κρατήσει ανοιχτούς τους διαύλους με τους υπόλοιπους δημοκρατικούς πολίτες και τα πολιτικά σχήματα του λεγόμενου κεντροαριστερού τόξου και αφετέρου να κόψει οριστικά και αμετάκλητα τον ομφάλιο λώρο με εκείνους που πάνε πεσκέσι στη Δεξιά και τους εκφραστές του νέου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου της χώρας, τα ιερά και όσια της Δημοκρατικής Παράταξης.