Η Ιθάκη του τελευταίου Μοϊκανού

Πριν μερικά χρόνια, με αποκάλεσαν ως τον τελευταίο των Μοϊκανών, όταν πάλευα και παλεύαμε με τους συναδέλφους μου, για να μείνει όρθιο το Sportime.
Πριν λίγες μέρες, φίλος, μου έστειλε μέσω fb τον ίδιο χαρακτηρισμό, προφανώς για όσα με επιμονή εξακολουθώ να πιστεύω ότι με αντιπροσωπεύουν ως άνθρωπο και ως πολίτη τούτης της χώρας.
Είμαι από εκείνους που, το 2004, είδα στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου τη νέα πορεία που όφειλε η χώρα και οι πολίτες της να ακολουθήσουν.
Η Ελλάδα, ο ιδεολογικός μου χώρος, συνειδητά ή ασυνείδητα, αργά και σταθερά έφευγαν από τις ράγες και η πορεία τους φαινόταν προδιαγεγραμένη. Η πρώτη, στη χαμένη της ευδαιμονία και ο δεύτερος, το Κίνημα της 3ης του Σεπτέμβρη 1974, σε αλλόκοτους ιδεολογικούς τόπους.
Η χρυσόσκονη της Ελλάδας της ανάπτυξης, γρήγορα έγινε φτερό στον άνεμο, όταν το κάρο ανέλαβε η ορίτζιναλ συντήρηση στη θέση της ιμιτασιόν.
Δόμησε τον πολιτικό λόγο και τη σκέψη του, σε άλλη ρότα ο Παπανδρέου, όταν ορθώς διαπίστωσε το ξεστράτισμα. Έβαλε τις νέες συντεταγμένες, οροθέτησε το στόχο και βγήκε παγανιά για συμμάχους και συναγωνιστές.
Υπολόγιζε χωρίς τους ξενοδόχους αυτής της χώρας. Πολύ δε περισσότερο εκείνους που έγκαιρα διείδαν την απειλή απέναντι τους. Μα και από όσους βρέθηκαν δίπλα του, υποτίθεται ως δύναμη κρούσης, αρκετοί αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Το πλήρωσε αργότερα.
Ήλθε και η Ημέρα της Αποκάλυψης για τους χαμένους μας Παραδείσους. Αλλά στη χώρα των Λωτοφάγων, όπου οι μνήμες είναι κοντόθωρες, γρήγορα ο ένοχος βρέθηκε, τάχιστα τα ανακλαστικά όσων πράγματι είχαν λόγους να ανησυχούν για τις χαμένες τους Αλεξάνδρειες, λειτούργησαν.
Έπιασαν δουλειά και οι Πηλιογούσηδες της πολιτικής, οι διεφθαρμένοι ενός πολιτικού κατεστημένου συστήματος που εκμέτρησε το ζην.
Κάποιοι μάλιστα, είχαν προστρέξει να εισπράξουν από τη λάμψη του "Γιώργο άλλαξε τα όλα", το 2004.
Η ρεβάνς ήταν έτοιμη. Το τιμόνι έπρεπε να αλλάξει κατεύθυνση. Μακριά από απαγορευμένες ζώνες κυριαρχίας των κοτσαμπάσηδων αυτού του τόπου.
Ο Παπανδρέου τους πέταξε την Πρωθυπουργία στα μούτρα, την Προεδρία στα πόδια τους.
Ευγενής και προσηνής, άλλης πάστας πολιτικός όπως είναι, αρκέστηκε σε μισόλογα για το τι ακριβώς παίχτηκε τον Οκτώβρη του 2011 και τους προηγούμενους μήνες.
Υπήρξε κόσμος, δυστυχώς, που τον περίμενε έστω και την τελευταία στιγμή να μιλήσει, να βγάλει στη σέντρα όσους βυσοδόμησαν όχι εναντίον του αλλά απέναντι στην πατρίδα.
Κλείστηκε κι αυτός στο γυάλινο κλουβί που φρόντισαν άνθρωποι τιποτένιοι, χαρτογιακάδες σύμβουλοι, γιάπηδες της κακιάς ώρας. Χωρίς ιδεολογική συνεκτικότητα, χωρίς μνήμη και γνώση της ιστορίας ενός ολόκληρου χώρου που προδόθηκε από τα μέσα.
Κλονίστηκε όταν δεν έπρεπε. Όταν του ζήτησαν να φύγει. Αντί να πέσει μαχόμενος μέσα στο Κοινοβούλιο. Από εκείνους που αμέσως μετά το φευγιό του προσέτρεξαν να πιάσουν στασίδι για την πολιτική τους επιβίωση.
Οκτώ χρόνια μετά ένας κύκλος έκλεισε. Μα πολλοί κύκλοι αυτόματα ανοίγουν, για την επόμενη ημέρα. Για τη στιγμή που ο καθένας μας θα βρει την Ιθάκη του.
Ακόμη και εγώ, ο τελευταίος των Μοϊκανών ...