Το δίδυμο της Νέας Ελλάδας ...
Το 1986, ο μήνας του μέλιτος ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς, έμπαινε σε
περιπέτειες με την απόφαση της δεύτερης να μην στηρίξει στον Β’ Γύρο των
Δημοτικών εκλογών τους υποψήφιους του Κινήματος σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και
Πειραιά.
Απόρροια της απόφασης αυτής, ήταν η εκλογή των Μιλτιάδη
Έβερτ, Σωτήρη Κούβελα και Ανδρέα Ανδριανόπουλου αντίστοιχα. Ο ασκός του Αιόλου
είχε ανοίξει.
Η ρήξη, επιβεβαιώθηκε τρία χρόνια μετά, όταν Μητσοτάκης και παραδοσιακή
Αριστερά, συμφώνησαν να τελειώσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, να αποδομήσουν και να
τεμαχίσουν το ΠΑΣΟΚ που συμπλήρωνε 8 χρόνια στην εξουσία.
Ήταν η περίοδος, γνωστή και ως «βρώμικο ‘89», που έστειλε
τον Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο, έφερε τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και ακολούθως
την οικουμενική Ζολώτα, αλλά και τον αρχιερέα της αποστασίας του ’65 στην
πρωθυπουργία τον Απρίλη του ’90.
Το ταμείο δεν βγήκε όμως στους υπολογισμούς τους. Μπορεί ο
Κατσίκης να έδωσε τη δεδηλωμένη των «151» στη Βουλή, όμως ο ταλαιπωρημένος με
την υγεία του και τα προσωπικά του Ανδρέας, παρέμεινε όρθιος, απλά και μόνον με
την αύρα που εξέπεμπε στον κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης.
Η απάντηση ήλθε μόλις
4 χρόνια μετά (1993) με τη θριαμβευτική επάνοδο του.
Κοινή συνισταμένη όλης αυτής της πορείας, από το 1986 και
μέχρι το 1993, παρά το διαζύγιο των ηγεσιών, ήταν ότι ποτέ δεν κόπηκαν οι
δεσμοί και η όσμωση με τον κόσμο που ακολουθούσε την παραδοσιακή Αριστερά.
Μπορεί αυτές να κρατούσαν τα καραούλια τους, πλην όμως ουδέποτε
υψώθηκαν τείχη ιδεολογικά, το τιμόνι δεν έστριψε, η πλάτη δεν γύρισε σε έναν
κόσμο με κοινούς τόπους, κοινές διαδρομές.
Αυτό ήταν που, εκτός των άλλων, ξανάδωσε στο ΠΑΣΟΚ κυρίαρχο
ρόλο το 1993, όταν κατάφερε να επαναπατρίσει κόσμο που του είχε φύγει σε άλλες πολιτείες,
λίγο πριν και μετά το ’89.
Είκοσι χρόνια μετά (2013) ότι έχει απομείνει από αυτό που
κάποτε ήταν Κίνημα, με τις ιδεολογικές και αξιακές του αρχές να έχουν πάει
περίπατο, το γκρουπούσκουλο Βενιζέλου που διαχειρίζεται τις τύχες του,
συνειδητά ακολουθεί δρόμο χωρίς επιστροφή.
Ναι, το 2010, επιλέχθηκε η ένταξη στο πρώτο Μνημόνιο ως
μοναδική λύση σωτηρίας της χώρας. Οι προφήτες, ακολούθησαν …
Ναι, το 2010, θεωρήθηκε ότι έφτασε η στιγμή να προχωρήσουν
αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, στο γερασμένο μεταπολιτευτικό Κράτος. Ελάχιστοι το
πίστεψαν, ακόμη λιγότεροι στήριξαν την επιλογή.
Ναι, το 2010, το ΠΑΣΟΚ έδειχνε να βολοδέρνει ιδεολογικά,
έχασε τον προσανατολισμό του, εντάχθηκε και έγινε μέρος του συστήματος που
άνοιξε τις δαγκάνες του για να το καταπνίξει …
Δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 2009, η πορεία ανακόπηκε
ανορθόδοξα και ετερόκλητα. Η Τροία έπεσε κυρίως από μέσα, με τα γεγονότα του
Οκτωβρίου. Η ιστορία τα κατέγραψε …
Ο Παπανδρέου τζούνιορ παρελθόν, μα ο κυβερνητισμός του ΠΑΣΟΚ
πανταχού παρών. Πλήρης ιδεολογικός απογαλακτισμός, τακτικισμός και ταύτιση με
την τρόικα εσωτερικού, που διαμορφώνει αργά και σταθερά την επόμενη ημέρα του
πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Τα Μνημόνια δεν έφυγαν, δεν «επαναδιαπραγματεύτηκαν», παρέα
με εκείνον (Σαμαράς) που άλλαξε την προβιά του εν μια νυκτί …
Η Ελλάδα χώθηκε ακόμη πιο βαθειά, οι πολίτες της εξουθενώθηκαν,
έγιναν «γουρούνια στο σακί», για τους μεταπράτες της δημόσιας περιουσίας της, η
«μπότα» των οικονομικών κατακτητών της, ακούγεται πλέον ξεκάθαρα από άκρη σ’
άκρη της ελληνικής επικράτειας.
Το τοπίο πλέον ξεκαθαρίζει. Η Δεξιά, με τον ακροδεξιό της βραχίονα
κοινωνικό μπαμπούλα, φέρνει στην αγκαλιά της νέους παίκτες, από τη δεξαμενή της
άλλοτε κραταιάς Δημοκρατικής Παράταξης.
Το κόμμα Βενιζέλου, όταν δεν επιχαίρει για την Αντιπροεδρία
και το υπουργιλίκι του επικεφαλής του, τη «σωτηρία της χώρας», συνεχίζει να αφυδατώνεται, να πιάνει τα
ντουφέκια με τον κόσμο και τις ηγεσίες της Αριστεράς, να ταυτίζεται απόλυτα ιδεολογικά
με τον νεοφιλελευθερισμό και τους εκφραστές του.
Γι αυτό και δεν έχει τύχη σ’ αυτή του την πορεία. Γι αυτό
και θα το καταβροχθίσουν, ότι έχει απομείνει, οι αυθεντικοί ιδεολογικοί παίκτες,
γι αυτό και δεν μπορεί να συνεχίσει να κουβαλά μια ιστορική διαδρομή που δεν
του ανήκει πλέον και την διαπραγματεύεται αντί πινακίων φακής …
Όχι, το Κίνημα που γνωρίζαμε δεν υπάρχει. Ο κόσμος του
σκόρπισε, ο περισσότερος ιδιωτεύει αποκαμωμένος και απογοητευμένος.
Είναι ο ίδιος κόσμος που οφείλει αφενός να κρατήσει
ανοιχτούς τους διαύλους με τους υπόλοιπους δημοκρατικούς πολίτες και τα
πολιτικά σχήματα του λεγόμενου κεντροαριστερού τόξου και αφετέρου να κόψει
οριστικά και αμετάκλητα τον ομφάλιο λώρο με εκείνους που πάνε πεσκέσι στη Δεξιά
και τους εκφραστές του νέου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου της χώρας, τα ιερά
και όσια της Δημοκρατικής Παράταξης.
