Περί όνου σκιάς

Πρωτόβγαλτος στην Αθήνα, στα τέλη του '70, ρώτησα τον δάσκαλο Χρήστο Θεοχαράτο, "πως γίνεσαι πολιτικός συντάκτης", μιας και το είχα κι αυτό το σαράκι.
"Αν μετρήσεις όλα τα μάρμαρα της Βουλής για καμιά 25αριά χρόνια", μου απάντησε, εννοώντας ότι πρώτα έπρεπε να φάω τα λυσσακά μου στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ. Ακριβώς δηλαδή όπως συνέβη, στα τέλη του '80 με την "ελεύθερη ραδιοφωνία / τηλεόραση" όπου 20άρηδες χρίστηκαν εν μια νυκτί "πολιτικοί συντάκτες / σχολιαστές", κρατώντας ένα ματσούκι στο χέρι...
Η αναφορά ενδεικτική και αλληγορική θα έλεγα, με αφορμή τα όσα ακολούθησαν τον περίφημο Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο.
Συνάδελφοι ξιφουλκούν - και δίκαια - για τα διαιτητικά όργια στον αγώνα του ΟΑΚΑ, ο ένας συναγωνίζεται τον διπλανό του στα social media, σε λόγο και γραφή, με στόμφο και δεινότητα, αλλά ...
Είναι οι ίδιοι που, οι εφημερίδες και τα μέσα όπου εργάζονται, την έκαναν κοινώς γαργάρα, μιλώντας και γράφοντας "περί όνου σκιάς", ως συνήθως άλλωστε ...
Είναι αυτοί που, συνήθως, βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και σχολιάζουν αναλόγως των συλλογικών τους προτιμήσεων. Γι αυτό και ο λόγος τους, δεν γίνεται πιστευτός, δεν μπορεί να συνεγείρει την κοινή γνώμη.
Θέλει γνώση, συγκροτημένη άποψη, τεκμηριωμένη προσέγγιση και  - προ πάντων - καθαρότητα σκέψης, "πρότερον έντιμον βίον", να βουτήξεις τη γλώσσα και τη γραφίδα σου στο μυαλό, ώστε να έχεις το δικαίωμα να κρίνεις ως δίκαιος Αριστείδης ...